Untitled Page
                                                      Esthetische borstoperaties kosten onze ziekenfondsen jaarlijks miljoenen
                                                      euro's. De ingreep zelf wordt niet terugbetaald, maar screenings om
                                                      verwikkelingen op te sporen en eventuele hersteloperaties wel. 'Het is
onverantwoord om door te gaan zoals we bezig zijn', zegt plastisch chirurg José Budo, die al dertig jaar in
het vak zit en in die tijd duizenden borsten heeft geopereerd. 'We wéten dat borstimplantaten op den duur
voor problemen zorgen, maar iedereen kijkt de andere kant op.'
Het is niet voor het eerst dat de veiligheid van siliconenprothesen in twijfel wordt getrokken. Een paar jaar
geleden ontstond overal in Europa ophef over de borstimplantaten van de Franse fabrikant PIP, die van
minderwaardige kwaliteit bleken te zijn. 'Flauwekul', zegt José Budo. 'Alle implantaten "zweten" siliconen uit
en lossen op den duur op. Het enige wat je PIP kunt verwijten, is dat hun implantaten waren gevuld met gel
die niet het juiste certificaat had.'
                                                      Als vrouwen de risico's kennen, lijkt het me logisch dat ze latere
                                                      screenings en operaties zelf betalen
                                                      Borstimplantaten worden al sinds de jaren zestig gebruikt.                                          
                                                      Waarom heeft het zo lang geduurd voor men zich bewust werd
                                                      van de risico's?
                                                      JOSÉ BUDO: We weten al dertig jaar dat de kans op complicaties groot
                                                      is. Bij mij is het besef gegroeid tijdens mijn opleiding in Groot-Brittannië,
                                                      begin jaren tachtig. Sommige Britse chirurgen waren toen al overtuigd dat
                                                      zulke prothesen op den duur zouden lekken. En ze hebben gelijk
gekregen.
                                                      Ik heb het met mijn eigen ogen gezien: als je een borstprothese op een
                                                      stapeltje kladpapier legt, begint ze al snel zo te 'zweten' dat het papier
                                                      helemaal nat wordt. Thuis heb ik eens een prothese op een plank in mijn
                                                      werkkamer laten liggen. Pas vijftien jaar later, toen ik verhuisde, vond ik
                                                      haar terug. Wat bleek?
                                                      Ze was haast helemaal opgelost, en in de plank was een grote vochtvlek
                                                      achtergebleven.
                                                      Hoe dat komt? De industrie kan onmogelijk een ideaal membraan
                                                      produceren dat zweten of lekken uitsluit. Fysisch kan dat gewoon niet.
                                                      Alles wat je in zo'n membraan stopt, komt er na verloop van tijd geleidelijk
                                                      weer uit. Maar dat wisten we dus in 1983 al.
                                                      Toch bent u al die tijd borstimplantaten bij uw patiënten blijven  
                                                      plaatsen.
                                                      BUDO: Ik gebruik alleen prothesen gevuld met fysiologisch water.
                                                      Die zweten en lekken ook soms, maar daarbij komt alleen water in het
                                                      lichaam terecht.
                                                      Dat is onschadelijk. Helemaal anders is het als er siliconen vrijkomen.
                                                      Uit een Nederlands onderzoek is gebleken dat die borstpijn, vermoeidheid,
                                                      gewrichtspijn en concentratiestoornissen kunnen veroorzaken.
Waarom kiezen niet alle chirurgen dan voor waterimplantaten?
BUDO: Veel heeft met de marketingtechnieken van de producenten te maken. Vroeger hadden
waterimplantaten ook een slechte reputatie. Ze werden gevuld via een ventiel en dat brak geregeld af: in 10
tot 15 procent van de gevallen was er sprake van 'deflatie'. Maar vandaag is hun kwaliteit veel beter en zijn
er minder problemen mee.
Dat geldt toch ook voor siliconen implantaten?
BUDO: De producenten van die implantaten hebben vooral een membraan proberen te ontwikkelen dat
geen vocht doorlaat. Zoals gezegd, was dat vergeefse moeite. Ze vullen hun implantaten nu met siliconengel
in plaats van vloeibare siliconen, en toch zweten ze nog. Er zijn zelfs complicaties bijgekomen. Zo verteert
de gel op den duur het membraan, waardoor er in de borst als het ware een ei zonder schaal zit. Die
stroperige brij weer verwijderen, is haast ondoenbaar. Daarnaast is er grote kans op kapselvorming. Het is
normaal dat het lichaam op zo'n prothese reageert door er een omhulsel rond te maken, maar soms is dat
te dik. Dat zie je aan de borst, en de patiënte heeft er veel last van. Ze kan bijvoorbeeld niet meer op haar zij
of rug slapen.
Komt dat vaak voor?
BUDO: Laat je zo'n prothese op je twintigste inplanten, dan kun je er haast zeker van zijn dat je later in je
leven last krijgt van inkapseling. Producenten ontwikkelen wel technieken om dat tegen te gaan, maar
daardoor ontstaan weer andere problemen. Soms spuit men nu bijvoorbeeld polyurethaan rond een
prothese om de inkapseling te verminderen. Wat zijn de gevolgen als die stof door het lichaam wordt
opgelost? Daar hebben we nog het raden naar. We moeten veel meer stilstaan bij die langetermijngevolgen.
Een implantaat is het enige wat een vrouw koopt - naast een duur juweel, misschien - en met zich
meedraagt tot de dag dat ze sterft. Zo zou het toch moeten zijn. In de praktijk krijg ik vrouwen over de vloer
die al acht of zelfs tien keer een nieuwe prothese hebben gekregen.
Dat is toch hun vrije keuze? Esthetische chirurgie wordt tenslotte niet terugbetaald.
'Borstvergrotingen kosten de samenleving handenvol geld.' © Franky Verdickt
BUDO: Het probleem is dat ze op voorhand niet goed geïnformeerd worden. Als een vrouw bij een chirurg
komt voor een borstvergroting, krijgt ze vaak niet te horen wat de gevolgen kunnen zijn. Daarom pleit ik
ervoor dat de Belgische beroepsvereniging voor plastische heelkunde een tekst opstelt waarin alle mogelijke
complicaties beschreven staan. Verder zouden de chirurg, de patiënte én de fabrikant van de implantaten
een overeenkomst moeten ondertekenen waarin duidelijk staat wie bij complicaties de kosten draagt, en
hoelang die afspraak geldt. Vandaag draait de gemeenschap daarvoor op. De esthetische chirurgie zelf
wordt niet terugbetaald, dat klopt. Maar omdat de kans op complicaties zo groot is, moet een vrouw met
borstimplantaten om de paar jaar onder meer een mammografie en een echografie krijgen. Die
onderzoeken worden wél terugbetaald. Draait de prothese, ontstaat er inkapseling of is er lekkage, dan moet
de patiënte weer worden geopereerd. Ook dat dekken de ziekenfondsen. Vindt u dat normaal in tijden dat er
zoveel moet worden bespaard? Ik niet. Als vrouwen de risico's kennen, lijkt het me logisch dat ze latere
screenings en operaties zelf betalen. Om dat aan te kaarten, heb ik de voorbije tijd contact gezocht met
verschillende politici, maar ik krijg nergens gehoor.
Uw collega's zullen blij zijn: als vrouwen weten hoeveel hun dat allemaal gaat kosten, zullen ze
toch minder snel geneigd zijn om hun borsten te laten vergroten?
BUDO: Daar ben ik helemaal niet zeker van. En zelfs als het zo zou zijn, mogen we daar als arts geen
rekening mee houden. We hebben toch de eed van Hippocrates gezworen? 'Primum non nocere', staat
daarin: je mag je patiënt geen kwaad doen.
Maar uw collega's doen dat wel?
BUDO: Dat zeg ik niet. De meesten stellen het belang van hun patiënten voorop, maar ik denk dat ze de
risico's vaak niet genoeg kennen.
De laatste tijd zie ik een nieuwe trend opduiken: meer en meer chirurgen maken gebruik van 'lipofilling' om
een borst te vergroten. Daarbij wordt vet uit het lichaam van de patiënt weggezogen, bewerkt en in de borst
ingespoten. Medisch gezien is dat een positieve evolutie. Alleen kan een beginnende borstkanker daardoor
minder snel worden opgespoord: het is moeilijk om het verschil te zien tussen kankercellen en de lipofilling.
Daarom moeten ook die patiënten geregeld een mammografie, echografie en MRM krijgen. Ook dat is weer
duur voor de ziekenfondsen.
U bent wel erg begaan met het budget van het Riziv.
BUDO: Omdat we dat geld zoveel beter zouden kunnen besteden! Met de miljoenen die we elk jaar kunnen
besparen als alleen al die screenings niet meer worden terugbetaald, kunnen we honderden vrouwen helpen
die een borst verloren zijn. Vandaag wordt een borstreconstructie om medische redenen wel terugbetaald,
maar het bedrag dat de ziekenfondsen daarvoor uittrekken is te laag voor het werk en de
verantwoordelijkheid die ertegenover staan. Daarom rekenen chirurgen vaak hoge supplementen aan, die de
patiënten uit eigen zak moeten betalen. Sommigen kunnen zich dat niet veroorloven.
Onlangs nog zat hier een jonge kankerpatiënte, met twee kindjes aan haar zij, te huilen omdat haar borsten
waren weggehaald. Het slaat toch nergens op dat we zo iemand niet helpen, terwijl we wel handenvol geld
over hebben voor vrouwen die er vrijwillig voor kiezen om hun borsten te laten vergroten?
Verder lezen?
       Borstimplantaten schaden de gezondheidszorg: 'Ik zie
       vrouwen die zelfs 10 keer een nieuwe prothese hebben
       gekregen'
         Na verloop van tijd gaan alle borstimplantaten met siliconen lekken, en     
         telkens weer draaien de ziekenfondsen daarvoor op. Plastisch chirurg
         José Budo trekt aan de alarmbel: 'We zouden dat geld beter gebruiken
         voor borstreconstructies bij kankerpatiënten.'
COSS
kids Nederland

Coalition of Silicone Survivors
Gepubliceerd 5 oktober 2016
Heet van de naald!
COSSkids is onderdeel van Coalition of Silicone Survivors - Boulder Collorado USA
November 2018
naar boven
 
ONTWIKKELINGEN IN DE SILICONEN SCENE
Bron: Knack.be/ Ann Peuteman
Plastisch Chirurg Jose Budo
Sint Truiden België
Thuis heb ik eens een
prothese op een plank in mijn
werkkamer laten liggen. Pas
vijftien jaar later, toen ik
verhuisde, vond ik haar terug.
Wat bleek? Ze was haast
helemaal opgelost, en in de
plank was een grote vochtvlek                                                  
achtergebleven.
Onder de grijze knoppen nog meer recente publicaties